In het ziekenhuis
Door: Sina
Blijf op de hoogte en volg Sina
19 September 2010 | Australië, Melbourne
Lieve allemaal,
Dat een backpackersleven niet altijd over rozen gaat heb ik al meerdere malen vernomen. Zo heb ik inmiddels al de nodige ‘souvenirs’ verzameld; van littekens op m’n benen (die na mijn gat in m’n knie is een mooie lelijke geworden) tot verbogen beugels in m’n bh (dat krijg je als je je was laat doen in Azie). Verder weet je nooit hoe je volgende dag er uit gaat zien, waar je slaapt, wat je gaat eten, wie je ontmoet etc. Soms een heel vervelende tegenvaller (zoals bijvoorbeeld mijn nacht in een swag in Kakadu NP) maar vaak toch wel een aangename meevaller (geen idee wat ik bij die straatstalletjes in Azië soms heb staan eten, maar lekker dat het was!) Naast die gewone ‘zorgen’, zijn er bij een backpacker natuurlijk altijd de zorgen om geld. Het is een sport om zo goedkoop mogelijk te slapen en te eten (instant noodles zijn een prima bodem voor een pak ‘goon’). En als de (geld)nood hoog is, is een backpacker tot alles toe in staat. Van slapen in de auto tot de wanhopigste baantjes (meedoen aan medische trials).
Na mijn prachtige reis langs de westkust en avontuur in Bali begonnen bij mij toch ook de geldzorgen toe te slaan. Er moest nu toch weer echt gewerkt gaan geworden en dan het liefst als verpleegkundige natuurlijk! Ik was klaar om mij dan nu echt een tijdje te gaan settelen in Melbourne. Ik kon binnenkort bij een vriendin in haar supergave appartement trekken, iemand wist nog wel een tijdelijk baantje voor mij en ik had wat connecties opgedaan in de ziekenhuiswereld van Melbourne die mij goed van pas zouden kunnen komen. Daarnaast leek de registratieprocedure ook wat te vlotten, alhoewel de bezoekjes aan de nurses board er een van frustraties blijven. Kortom, things were looking bright and sunny again!
Op mijn gezondheid na dan... Dat die niet altijd 100% is, daar had ik mij al bij neergelegd.
Na Bali werd het dan ook weer tijd voor een bezoekje aan de huisarts. Ik kan over de afgelopen twee weken een heel lang, dramatisch (want dat is het zeker) verhaal schrijven, maar het blijft een openbare website en ik kies dus voor de kortere, luchtige versie. Het komt er op neer dat ik een tijdje met een blinde darmontsteking (voelde voor mij als een blaasontsteking) had rondgelopen. Die is waarschijnlijk een dag of vier na aankomst in Melbourne geknapt (toen dacht ik dat mijn blaasontsteking zich tot een nierbekkenontsteking had ontwikkeld). De huisarts ging met mijn verhaal mee en misde volledig de juiste diagnose. Op een gegeven moment werd de pijn mij te hevig en ben ik met een taxi naar de ER gesjeesd, waar ik een soort van neergestort ben. Even later werd ik in een bedje met m’n morfineroesje wakker. Ik denk dat weinig backpackers mij hierin nadoen om gratis accommodatie te regelen ;)
Intussen maakte ik mij flinke zorgen over mijn opgezette buik. Ik leek bijna zwanger en dat was toch echt onmogelijk… Maar schijnbaar was mijn nierbekkenverhaal zo goed beargumenteerd dat men nooit is verder gaan zoeken. Tot ik na flink aandringen een echo kreeg, waar een hoop vrij vocht op werd gezien. Foute boel… Ik kan je vertellen dat die vrijdag, een van de zwaarste in mijn leven was. Diagnoses als een obstructie in mijn darmen tot aan een gerupteerde baarmoeder passeerde de revu. Eén ding was zeker, mijn buik moest open om te kijken wat er nou eigenlijk precies aan de hand was. Hierna is alles in sneltreinvaart gegaan. Een paar uur later lag ik bloednerveus op de operatietafel. Ik had geen idee hoe ik wakker zou worden. In het gunstigste geval met drie gaten in mijn buik (laparoscopie)…
De held in mijn verhaal is Maria. Dit Ierse vriendinnetje heeft mij die vrijdag voor geen seconde alleen gelaten. Weet niet hoe ik (en mijn ouders) het hadden doorstaan zonder haar. Of het haar optimisme was of misschien toch het Heilige Water (ze is katholiek) dat ik over mij heen gesprenkeld kreeg voor OK, ik ben er redelijk goed vanaf gekomen: ik ben een blinde darm armer en heb een ‘rits’ van mijn navel tot mijn schaambeen, welgeteld 18 nietjes. De wortelbroeken worden wel weer hip…. ;)
Achteraf bleek ik een flinke blinde darmontsteking te hebben gehad, die is gesprongen en bezig was mijn buikvlies te infecteren. Alles is goed schoon ‘gewassen’ en de chirurgen zijn tevreden met resultaat.
Na 10 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen, verblijf ik inmiddels in een hotel mét mijn vader. Hij is vorige week komen overvliegen. Want het moge duidelijk zijn dat ik voorlopig niet voor mijzelf kan zorgen. Gek om te bedenken dat ik op Bali ben wezen hardlopen en surfen en dat tegenwoordig 50 meter schuifelen (lopen kunnen we het nog niet noemen) mij al volledig uitput…
Toch een lang verhaal geworden.
Het gaat beetje bij beetje beter, maar we zijn er nog lang niet. Mijn verblijf in het ziekenhuis heeft mij 10 kilo’s doen verliezen! Ook mede doordat het ziekenhuisvoedsel hier echt niet te eten is. Ik dacht dat als je honger had je alles wel zou eten, nou niet dus. Zelfs een backpackers pasta rood (spaghetti met ketchup) smaakte mij nog beter!
Het is wel heel fijn om na zo’n lange tijd mijn vader te zien, al had ik het liever in leukere omstandigheden gehad. Dinsdag gaan de nietjes eruit en dan draait het om het op krachten komen voor een 30 uur vlucht, want het is de bedoeling dat ik terugkeer naar NL (weliswaar in etappes) om verder aan te sterken…
Wanneer, hoe en wat, dat hangt af van mijn herstel. Een paar dingen zijn zeker: ik heb een top tijd met mijn reizen gehad, ik ga terug naar NL om aan te sterken én ik wil terug naar Australie om te werken als verpleegkundige. Nu ik zelf in een ziekenhuis in Australie heb gelegen en zoveel verpleegkundige heb gesproken, ben ik des te meer gemotiveerd om verder te gaan. Het blijft voor mij een uitdaging en in mijn ogen is de gezondheidszorg hier zo veel vooruitstrevender, daar valt een hoop van te leren.
Maar nu first things first, en dat is mij laten vertroetelen door mijn papa! :)
Heel veel liefs,
Sina (& Ron)
p.s: sommige mensen waren al op de hoogte en die wil ik dan ook bedanken voor hun lieve mails en smsjes! Ik vind het superleuk om ze te krijgen en probeer ze te beantwoorden, al is dit niet altijd mogelijk natuurlijk (voel mij niet altijd even top)
Maar ze vrolijken mij zeker op, dus laat ze maar komen op mijn Australische nr: +61 43 2410400 :)
Dat een backpackersleven niet altijd over rozen gaat heb ik al meerdere malen vernomen. Zo heb ik inmiddels al de nodige ‘souvenirs’ verzameld; van littekens op m’n benen (die na mijn gat in m’n knie is een mooie lelijke geworden) tot verbogen beugels in m’n bh (dat krijg je als je je was laat doen in Azie). Verder weet je nooit hoe je volgende dag er uit gaat zien, waar je slaapt, wat je gaat eten, wie je ontmoet etc. Soms een heel vervelende tegenvaller (zoals bijvoorbeeld mijn nacht in een swag in Kakadu NP) maar vaak toch wel een aangename meevaller (geen idee wat ik bij die straatstalletjes in Azië soms heb staan eten, maar lekker dat het was!) Naast die gewone ‘zorgen’, zijn er bij een backpacker natuurlijk altijd de zorgen om geld. Het is een sport om zo goedkoop mogelijk te slapen en te eten (instant noodles zijn een prima bodem voor een pak ‘goon’). En als de (geld)nood hoog is, is een backpacker tot alles toe in staat. Van slapen in de auto tot de wanhopigste baantjes (meedoen aan medische trials).
Na mijn prachtige reis langs de westkust en avontuur in Bali begonnen bij mij toch ook de geldzorgen toe te slaan. Er moest nu toch weer echt gewerkt gaan geworden en dan het liefst als verpleegkundige natuurlijk! Ik was klaar om mij dan nu echt een tijdje te gaan settelen in Melbourne. Ik kon binnenkort bij een vriendin in haar supergave appartement trekken, iemand wist nog wel een tijdelijk baantje voor mij en ik had wat connecties opgedaan in de ziekenhuiswereld van Melbourne die mij goed van pas zouden kunnen komen. Daarnaast leek de registratieprocedure ook wat te vlotten, alhoewel de bezoekjes aan de nurses board er een van frustraties blijven. Kortom, things were looking bright and sunny again!
Op mijn gezondheid na dan... Dat die niet altijd 100% is, daar had ik mij al bij neergelegd.
Na Bali werd het dan ook weer tijd voor een bezoekje aan de huisarts. Ik kan over de afgelopen twee weken een heel lang, dramatisch (want dat is het zeker) verhaal schrijven, maar het blijft een openbare website en ik kies dus voor de kortere, luchtige versie. Het komt er op neer dat ik een tijdje met een blinde darmontsteking (voelde voor mij als een blaasontsteking) had rondgelopen. Die is waarschijnlijk een dag of vier na aankomst in Melbourne geknapt (toen dacht ik dat mijn blaasontsteking zich tot een nierbekkenontsteking had ontwikkeld). De huisarts ging met mijn verhaal mee en misde volledig de juiste diagnose. Op een gegeven moment werd de pijn mij te hevig en ben ik met een taxi naar de ER gesjeesd, waar ik een soort van neergestort ben. Even later werd ik in een bedje met m’n morfineroesje wakker. Ik denk dat weinig backpackers mij hierin nadoen om gratis accommodatie te regelen ;)
Intussen maakte ik mij flinke zorgen over mijn opgezette buik. Ik leek bijna zwanger en dat was toch echt onmogelijk… Maar schijnbaar was mijn nierbekkenverhaal zo goed beargumenteerd dat men nooit is verder gaan zoeken. Tot ik na flink aandringen een echo kreeg, waar een hoop vrij vocht op werd gezien. Foute boel… Ik kan je vertellen dat die vrijdag, een van de zwaarste in mijn leven was. Diagnoses als een obstructie in mijn darmen tot aan een gerupteerde baarmoeder passeerde de revu. Eén ding was zeker, mijn buik moest open om te kijken wat er nou eigenlijk precies aan de hand was. Hierna is alles in sneltreinvaart gegaan. Een paar uur later lag ik bloednerveus op de operatietafel. Ik had geen idee hoe ik wakker zou worden. In het gunstigste geval met drie gaten in mijn buik (laparoscopie)…
De held in mijn verhaal is Maria. Dit Ierse vriendinnetje heeft mij die vrijdag voor geen seconde alleen gelaten. Weet niet hoe ik (en mijn ouders) het hadden doorstaan zonder haar. Of het haar optimisme was of misschien toch het Heilige Water (ze is katholiek) dat ik over mij heen gesprenkeld kreeg voor OK, ik ben er redelijk goed vanaf gekomen: ik ben een blinde darm armer en heb een ‘rits’ van mijn navel tot mijn schaambeen, welgeteld 18 nietjes. De wortelbroeken worden wel weer hip…. ;)
Achteraf bleek ik een flinke blinde darmontsteking te hebben gehad, die is gesprongen en bezig was mijn buikvlies te infecteren. Alles is goed schoon ‘gewassen’ en de chirurgen zijn tevreden met resultaat.
Na 10 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen, verblijf ik inmiddels in een hotel mét mijn vader. Hij is vorige week komen overvliegen. Want het moge duidelijk zijn dat ik voorlopig niet voor mijzelf kan zorgen. Gek om te bedenken dat ik op Bali ben wezen hardlopen en surfen en dat tegenwoordig 50 meter schuifelen (lopen kunnen we het nog niet noemen) mij al volledig uitput…
Toch een lang verhaal geworden.
Het gaat beetje bij beetje beter, maar we zijn er nog lang niet. Mijn verblijf in het ziekenhuis heeft mij 10 kilo’s doen verliezen! Ook mede doordat het ziekenhuisvoedsel hier echt niet te eten is. Ik dacht dat als je honger had je alles wel zou eten, nou niet dus. Zelfs een backpackers pasta rood (spaghetti met ketchup) smaakte mij nog beter!
Het is wel heel fijn om na zo’n lange tijd mijn vader te zien, al had ik het liever in leukere omstandigheden gehad. Dinsdag gaan de nietjes eruit en dan draait het om het op krachten komen voor een 30 uur vlucht, want het is de bedoeling dat ik terugkeer naar NL (weliswaar in etappes) om verder aan te sterken…
Wanneer, hoe en wat, dat hangt af van mijn herstel. Een paar dingen zijn zeker: ik heb een top tijd met mijn reizen gehad, ik ga terug naar NL om aan te sterken én ik wil terug naar Australie om te werken als verpleegkundige. Nu ik zelf in een ziekenhuis in Australie heb gelegen en zoveel verpleegkundige heb gesproken, ben ik des te meer gemotiveerd om verder te gaan. Het blijft voor mij een uitdaging en in mijn ogen is de gezondheidszorg hier zo veel vooruitstrevender, daar valt een hoop van te leren.
Maar nu first things first, en dat is mij laten vertroetelen door mijn papa! :)
Heel veel liefs,
Sina (& Ron)
p.s: sommige mensen waren al op de hoogte en die wil ik dan ook bedanken voor hun lieve mails en smsjes! Ik vind het superleuk om ze te krijgen en probeer ze te beantwoorden, al is dit niet altijd mogelijk natuurlijk (voel mij niet altijd even top)
Maar ze vrolijken mij zeker op, dus laat ze maar komen op mijn Australische nr: +61 43 2410400 :)
-
19 September 2010 - 11:01
Soof:
Jeeetje Sien! Wat een verhaal en wat een enorme pech is er op je pad terecht gekomen! Zoveel medische elende als jij in 1 jaar hebt gehad heb ik mn hele leven nog niet meegemaakt... Het zit je echt niet mee. Gelukkig ben je wel weer zo lekker nuchter dat je er nog grappen over kan maken ;) Fijn dat je vader er nu voor je is. Maar wel jammer dat je je avontuur nu moet staken. Maar wel heel verstandig en ook fijn voor het thuisfront.. Lieve Sien, heel veel sterkte!! Je bent echt een bikkel!! If it doesn't kill you, it only makes you stronger... ;)
Heel veel liefs xxxx -
19 September 2010 - 11:15
Aliek:
Lieve schat, ik vind het allemaal prachtig hoor wat je meemaakt en ben het grootste gedeelte van de tijd stikjaloers... maar nu vind ik het toch wel tijd worden dat je weer veilig terugkeert naar Nederland! ;) Wat ben jij een bikkel, geen kerel zou het je nadoen en ik vind je mentaliteit boven alles fantastisch. Maar je hebt het behoorlijk zwaar gehad en ik ben blij dat je vader en nu is om voor je te zorgen. Kijk er naar uit je terug te zien. Blijf jij maar lekker veilig schuifelen voorlopig want genoeg is genoeg!
Liefs, Aliek -
19 September 2010 - 11:20
Martine:
Sina, sina, sina...... Wat hadden we nu afgesproken? Na die kloven geen gekke dingen meer! En dan dit!? Die kwaaltjes van jou geven wel ff een andere kijk op backpacken. Veel beterschap in ieder geval en sterkte met de terugreis!
liefsxx -
19 September 2010 - 13:53
Mo:
Beterschap! Ik hoop dat je snel weer de oude bent. X -
19 September 2010 - 20:41
Geerte:
Hey zus!
Ik was natuurlijk al behoorlijk op de hoogte, maar het feit dat je hier je verhaal getypt hebt geeft me toch een positief gevoel.
Sterkte en als de bundel het toelaat vliegen de smsjes je om de oren ;-)
Kus voor mn zus! -
20 September 2010 - 04:58
Manon:
Jemig Sien! Wat een ontzettend heftig verhaal van jou ineens.. ik hoopte bij het topic 'in het ziekenhuis' dat je er zou werken intussen....Het zit echt ff tegen, maar leiden is wel dichterbij voor de verzorging en gezelligheid van forca ;-) Take care meis. Heel veel liefs! -
20 September 2010 - 07:50
Revital:
He Sina! Wat een verhaal.. Zat de afgelopen maanden altijd erg te genieten van je verslagen, nu was ik wel even goed geschrokken. Fijn dat je papa er is - en misschien ook wel zo luxe om in Nederland rustig verder te herstellen. Kan je daarna op volle krachten Australie weer onveilig gaan maken ;-). Sterkte!! liefs, Revital -
20 September 2010 - 08:17
Sytske:
lieve sina, wat een pech heb je weer..en ondanks alles blijf je positief.. ik vind dat erg bewonderingswaardig! Fijn dat je vader je nu kan vertroetelen, hoop dat je snel hersteld maar je ff zien in november zou ik ook fijn vinden. Ik denk aan je. dikke kus uit Laos -
20 September 2010 - 11:00
Karen:
wow Sien, wat heftig allemaal. ik was niet eens geschrokken door de titel van je verhaal (buitenlandse ziekenhuizen zijn ondertussen bekend bij jou) maar dit?! ik wens je echt heel veel beterschap en verstandig dat je naar huis komt (voor even dan..) succes met je reis terug!
Xx -
22 September 2010 - 14:32
Japiyo:
Tjesus...wat een verhaal! Las op Fb dat er iets aan de hand moest zijn, maar dit....!! Ik wens je heeeeel veel sterkte en gezondheid toe, en hoop je weer vitaal in ned. te zien.
Het avontuur heeft ff een dippie gekregen, maar de veerkracht is er nog. Good luck en....no worries! -
23 September 2010 - 19:34
Mama Mieke:
He Sina,
Wat een verhaal. ben erg blij te lezen dat het nu weer beter gaat! Je bent een bikkel.
Groetjes Mieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
